Grudzień po angielsku.

Fot. http://www.freeinternetpictures.com/

Kolejny pierwszy doczekał się swojego miejsca w kalendarzu. I to nie byle jaki pierwszy, bo grudniowy i od długiego albo jeszcze dłuższego czasu wyczekiwany. Ubrany już jak co roku w celofan sklepowej komercjady, z roku na rok coraz bardziej obfitej, podśpiewujący pod nosem All I Want For Christmas Is You i pachnący pierwszymi świerkowymi gałązkami na straganach wokół supermarketów. Odczuwany większym niż zazwyczaj ściskiem 

w okolicach galerii handlowych, o ich parkingach nie wspominając, bo niedługo dostać się tam będzie można jedynie po zdobyciu VIP-owskich biletów na samochodową audiencję. Im dalej w grudzień, tym ciaśniej 

i nie chce być inaczej.

I choć cały ten grudzień wygląda podobnie od stóp swojego początku aż do świątecznych głów w większości miejsc na świecie, dla mnie tegoroczny pierwszy jest jednak wyjątkowy.

HELLO, DECEMBER

Pierwszym punktem na liście wyjątkowości tegorocznego grudnia miał być ten poniższy. Nie jest. Okazuje się, że nie jestem w stanie przełykać tego ostatniego miesiąca w roku bez każdorazowego popicia myślą o tym, że po raz pierwszy spędzam go na niepolskiej ziemi, gdzie jego inność smaga mnie po policzku bardziej niż pierwszy mróz, może dlatego, że do mrozu, jeśli w ogóle, chyba tu jeszcze daleko. Zamiast pierwszego śniegu, po raz kolejny widzę rano słońce i krajobraz wokół w ogóle prawie wczesnojesienny. Jako człowiek ładowany bateriami słonecznymi, absolutnie się nie buntuję, zakładam lżejszy niż zazwyczaj o tej porze roku płaszcz i z pogodą ducha przyjmuję ten klimatyczny stan rzeczy. Co nie zmienia faktu, że na tle brązowo-zielono-żółtego otoczenia, migoczące światełka Christmas Market w Birmingham - podobno największego zewnętrznego świątecznego targu w Wielkiej Brytanii  (złożonego z ponad 180 drewnianych stoisk) - obwieszczające wielkimi literami, że Christmas is coming wyglądają co najmniej dziwnie. Codziennie po pracy przechodzę między kolorowymi straganami nęcącymi z jednej strony zapachem świeżo mielonej kawy a z drugiej smakowicie prężącymi się słoiczkami najróżniejszych owocowych i warzywnych chutneys. Omamiona feerią barw, plątaniną zapachu grzanego wina 

i widoku największych spotkanych dotychczas kufli piwa (jak z tego pić w ogóle???), potrzebuję chwili, żeby się otrząsnąć. Przed dalszą drogą do domu i tak w ogóle też. Jest grudzień. Grudzień po angielsku.

WSZYSTKO NA CZAS

Tegoroczny pierwszy grudnia jest pierwszym, gdy nie obudziłam się z ręką w przysłowiowym nocniku i z kupą niedopiętych spraw przedświątecznych. Bo grudzień - chcąc nie chcąc, ale jednak zdecydowanie bardziej chcąc - pachnie głównie perspektywą świąt. Jak nigdy przedtem o tej porze roku (grudnia), z excelowego dokumentu przemawia do mnie skrupulatnie przygotowana lista gwiazdkowych podarków dla najbliższych. Co prawda większość z nich zakupiona zostanie za rodzime PLN-y zamiast dostojnych GBP-ów, żeby nie nadszarpywać zaufania i tak bardzo już wyrozumiałych pojemnych waliz, które i bez prezentów będą musiały pomieścić wystarczająco dużo mojego aktualnego świata. Oprócz tego, wiem dokładnie z kim w okołoświątecznym czasie się spotkam (przyjazdy do Polski w kontekście spotkań towarzyskich to zaawansowana logistyka) i którego dnia, 

a nawet - o której godzinie - będę się robić na bóstwo, oddając w troskliwe ręce w zaprzyjaźnionym salonie piękności. Jakkolwiek prozaicznie to nie brzmi, jest to mój mały sukces, bo zazwyczaj daty umówionych wizyt zmieniałam minimum trzykrotnie. Tak więc, droga kolejna części grudnia, możesz śmiało przybywać.

DRIVING HOME FOR CHRISTMAS

Tym, co z emocjonalnego punktu widzenia najbardziej wyróżnia tegoroczny pierwszy od wszystkich poprzednich jest oczywiście to, że zaczynam od dzisiaj odliczać dni nie tylko do świąt, ale do świąt spędzonych w domu. Domu, który nie jest - tak, jak zawsze był - na wyciągnięcie ręki i krzesła zza wigilijnego stołu, tylko trzeba do niego dojechać z innego miejsca na ziemi. Może nie z drugiego końca świata, ale jednak trzeba. I właśnie dlatego, gdy w tym roku Chris Rea będzie śpiewał mi do ucha Driving Home For Christmas, lecąc do mojej Warszawy będę śpiewała razem z nim, mimo że tak bardzo nie umiem śpiewać. Nie mogę się już doczekać tej naszej Christmas song na dwa głosy. Na gimnastykę strun głosowych zostało TYLKO 17 DNI!

I tak, jak lubię grudzień w każdej odsłonie, w tym roku lubię go i czuję jeszcze inaczej. Od pierwszej chwili 

i od pierwszego.