(Co) Lubisz?, czyli świat według lajków.

Fot. http://mashable.com/

"To lubię - rzekłem - to lubię!"

A. Mickiewicz, Ballady i romanse

***

Facebook stał się drugim domem zdecydowanej większości z nas, nieważne czy całorocznym, czy jedynie weekendowym. Na palcach jednej ręki jestem w stanie wymienić osoby, które znam i które jednocześnie nie posiadają konta na niebiesko-białym portalu. Nie mają w związku z tym dziesiątek czy setek przyjaciół, nie meldują się, nie oznaczają innych na zdjęciach... Nie lubią. W pewnym sensie podziwiam tych ludzi, że  - z różnych powodów - oparli się cyfrowej literze teraźniejszości. W pewnym stopniu im zazdroszczę, że nie poświęcają swojego cennego czasu na stanie, siedzenie i leżenie z głową w laptopie, tablecie lub smartfonie. Na swój sposób nawet ich rozumiem, chociaż nie od początku i z pewnością nie do końca, bo sama jestem przecież Facebookowo wierząca i praktykująca.

Oprócz tego, jestem jednak dość refleksyjna. Nie na tyle, żeby wszystko wokół poddawać najbardziej dogłębnej mentalnej analizie , ale wystarczająco, by wszcząć myślowe postępowanie. I czy to ze zdwojoną siłą po minionym zadusznym weekendzie, czy po prostu na fali smutnych i chwytających za serce doniesień o kolejnych tak bardzo bezsensownych odejściach wspaniałych Ludzi, o czym było w ostatnich tygodniach głośno, naszła mnie refleksja związana z narzędziem Facebookowej aprobaty.

Fot. https://www.facebookbrand.com/

Tak, mówię o lajku, facebookowym lajku, który tak niekonsekwentnie w zestawieniu z "Facebookiem" sobie tutaj spolszczyłam. Interesuje mnie zwłaszcza lajk w sytuacjach zupełnie dla mnie niezrozumiałych i tam, gdzie "niezrozumiałych" jest mocnym eufemizmem.

Jest więc sobie lajk. Ikonka kciuka w górę symbolizująca "polubienie czegoś", od pobudzającego do myślenia artykułu czy innego dobrego tekstu, przez zdjęcie Aśki w sarongu na bezludnej plaży Borneo, po ludzkie nieszczęście i traumę. Niby taki skromy, a jednak jaki pojemny. 

Fot. Screeny z Facebooka, 5.11.2014
https://www.facebook.com/

Wystarczy jedno kliknięcie, żeby dołączyć do 19 170 osób, które lubią informację o odejściu aktorki Anny Przybylskiej albo zostać osobą numer 202 lajkującą komunikat o tragicznej śmierci dziennikarza Dariusza Kmiecika z rodziną. Kuszące? Dla wielu chyba tak, cyfry nie ludzie, więc nie kłamią.

A dla mnie jakoś tak nie. Nie w smak mi ten kciuk, który widzę pod pewną kategorią informacji i komunikatów. Nie w smak mi tak bardzo, że się w tym swoim wewnętrznym niesmaku gotuję już od dłuższego czasu, żeby dzisiaj zawrzał i wykipiał.

Nawet, jeśli niepisana definicja lajka uległa na przestrzeni dziesięciu lat funkcjonowania Facebooka zmianie albo nawet nie musiała niczemu ulegać, bo od początku było jej pisane rozciąganie się, zwiększanie objętości
i przyjmowanie pod swojego kciuka coraz większych połaci informacji. Nawet, jeśli zalajkować na Facebooku jakąkolwiek tragiczną informację nie oznacza aprobować jej w literalnym sensie, podpisywać się obiema rękami i głaskać po głowie. Nic nie poradzę - i wcale nie chcę poradzić - na to, że dla mnie "lubić" to tylko tyle i aż tyle, co "lubić", czyli najogólniej rzecz ujmując - żywić do czegoś pozytywne uczucia. I tak, jak obdzielam swoją wirtualną sympatią i uśmiechem świeżo urodzone dziecko znajomych, tak nie jestem w stanie tym samym kciukiem polubić katastrofy, tragedii, wypadku ani śmierci. Jeśli któreś z nich gdzieś tam mnie drapie czy dotyka bardziej niż bym się tego spodziewała i chcę się zjednoczyć na forum Facebooka w bólu, żalu albo jeszcze inaczej, okazując swoją empatię, mogę przecież napisać trzy albo trzydzieści trzy słowa w polu komentarza.

Ale polubić nie mogę i nie polubię tego, że inni to lubią. Może jakaś dziwna jestem, a może właśnie nie. I możesz to lubić albo nie.

(Możesz też skomentować.)